Blijven kleuren en bellen

Bij Christien, een ernstig zieke schildersvriendin is het moeilijk om dichtbij te komen. Zij behoort tot de risicogroepen, dat weet ze zelf maar al te goed. Ze houdt afstand om zelf niet te dienen als een paradijselijke plek waar bacteriën en virussen uitbundig feest kunnen vieren. Via de veilige digitale snelweg is er tussen ons gelukkig af en toe mail-, en WhatsAppverkeer. We kennen elkaar van de amateurschilderclub De Vrije Kwasten. Terwijl donkere wolken zich samenpakken boven haar en haar gezin, draait de wereld ondertussen gewoon verder.

All inclusive

Met humor vertelt ze me eind juli 2020: “Ik ben er even niet….zit ‘all inclusive’ in Meander medisch centrum. Met uitzicht vanaf vijf hoog…ik vermaak me wel…heb mijn schildersspullen bij me (emoticon met lachebekje). Vrijdag weer thuis” (emoticon met zwaaihandje)

In twee zinnen weet ik haar wel drie vragen te stellen. “Hoe lang zit je er? Heb je uitzicht naar buiten en waar kijk je op uit?”

Als antwoord krijg ik dat het infuus 48 uur duurt en dat haar uitzicht ‘Top’ is. Als ik haar voorstel bij haar bellen te komen strooien stuurt ze me een foto van een binnentuin. Een ‘mission impossible’ voor BelleDame, zeker nu dat het Meander veranderd is in een onneembare vesting in deze coronatijd. “Wel een lief idee”, schrijft ze terug. Ik beloof haar later, in haar straatje thuis, nog eens te komen opzoeken. Enkele dagen later stuur ik haar een foto waarop ik als BelleDame bellen strooi bij de opening van het zwembad in De Glind. Christien schrijft ondertussen ‘krachtig en met luchtige toon’ over chemo en maaghevels. Eind november 2020 krijg ik weer een berichtje van Christien: “Ik zit weer vijf hoog”. Weer stel ik haar veel vragen “ Wat is jouw uitzicht….waar kijk je op uit…hoe hoog … laag? Ze stuurt ‘s ochtends nog een foto van haar uitzicht en een bericht waarin ze schrijft “benieuwd of je het herkent”. Ik vertel haar eerst bellen te gaan strooien bij een ontmoetingsplek voor ouderen in Nieuwland. “Ik zal voor jou nog een ‘list” verzinnen” app ik haar terug. Ze stuurt terug “ Succes vandaag met mensen blij maken. Mooi vak.”

Vandaag bellen in de lucht

Vanuit de parkeergarage van het Meander rolt BelleDame tegen 12.00 uur naar de juiste plek vanwaar vanaf zij de bellen gaat strooien. Ik bel Christien eerst nog even om te vragen of ze me nu ook echt ziet. We videobellen even terwijl er ergens vanaf vijf hoog naar me gezwaaid wordt. Wat fijn, we hebben elkaar nu in beeld. Het is een druk en winderig punt waar ik sta. Al gauw krijg ik hulp met bellen strooien van zorgstudenten die net even van hun pauze genieten. Zo fijn om hier samen de troostende bellen in de lucht te strooien. Bij iedereen die ze hier ook laag over de grond voorbij ziet komen, verschijnt een glimlach. Via de App verschijnt “ Wat ontzettend lief Myra, je ontroert mij. Ik heb het geprobeerd te filmen. Maar je stond op een plek waar ik je maar half kon zien. Je nam je telefoon niet op en daarom ben ik op het bankje geklommen naast mijn bed, zodat ik met mijn mobiel zo hoog mogelijk kon filmen. Er kwam iemand binnen die verbaasd was over waarom ik me daar zo stond uit te rekken. Ik zei tegen haar  “Je moet even naar buiten kijken”….dan zie je wat ik film”.

Lieve Christien. Jij hebt mij vanochtend even als dat kleine stipje in jouw beeld vanochtend gevangen. En ik heb jou, op deze luchtige wijze verpakt, alle mogelijke liefde en steun gestuurd. Ondanks de afstand waren we zo toch even samen!

Een vriend die me op de fiets passeert, zwaait naar me. Van hem ontvang ik later foto’s van BelleDame in actie die ik weer met Christien kon delen. Zo ‘ boomerangen’ de bellen maar in het rond.

“Het heeft me door die week heen geholpen” schrijft Christien maanden later als ik haar vraag of ik dit verhaal mag publiceren. Ik mag haar voornaam noemen schrijft ze. Ook schrijft ze “Ik hoop dat dit verhaal een troost mag zijn”.

Lieve Christien, dat we nog maar lang samen mogen kleuren.

 

Foto uitzicht van Christien / Foto BelleDame van Huibert