Blog Alleen kijken

In de huiskamer van de verpleegafdeling zit miMakker Bakkie samen met een bewoner aan een tafeltje. Mevrouw van Deelen is er ook, ze loopt door de ruimte rond. Ze lijkt weinig te merken van hetgeen er in de huiskamer gebeurt, ze is in haar eigen gedachten en wereldje verzonken. Mevrouw heeft een wat norse gezichtsuitdrukking door de afhangende mondhoeken. Bakkie ziet haar geregeld, maar het is haar nooit gelukt om contact met mevrouw te krijgen. Af en toe kijken ze elkaar even aan en daar blijft het bij.

Ook vandaag ziet Bakkie hoe mevrouw weer rondscharrelt door de huiskamer. Maar deze keer word ze verrast wanneer mevrouw ineens plaats neemt op de lege stoel naast Bakkie. Ze kijkt Bakkie echter niet aan, maar draait haar hoofd opzij en kijkt naar buiten. Bakkie legt nonchalant haar arm tegen de achterzijde van de stoel van mevrouw en wacht af. Mevrouw van Deelen draait haar hoofd iets bij en kijkt nu recht voor zich uit.

Zonder woordenboek

Ineens begint mevrouw bewegingen te maken met haar tong, van links naar rechts. Bakkie kijkt en begint de bewegingen na te doen in hetzelfde ritme. En wanneer mevrouw stopt, stopt Bakkie ook. Dan krabt mevrouw aan haar neus, Bakkie doet hetzelfde bij zichzelf.

Mevrouw van Deelen begint er nu ook klanken bij te maken. Bakkie luistert naar de intonatie van de klanken en ze geeft antwoord in klanken. Zonder dat mevrouw van Deelen Bakkie aankijkt, draait ze haar gezicht wel naar haar toe en deelt een glimlach. Zo praten ze op een unieke manier samen nog wat door. En een woordenboek is voor hen niet nodig. Ze verstaan elkaar volledig in dit prachtige klankenconcert.

De kracht van geduld, meebewegen en niets verwachten. Het blijft mij, Myra, verrassen.

Myra Steens

 

Dit blog verscheen op zondag 2 december 2018 ook op de Facebook pagina van Stichting miMakkus

Eindredactie, collega miMakker Loeloe, Nel Hoogervorst www.golveninzee.nl