Dag mien schat

Haar zoon Kenny belt mij daags voor het overlijden van zijn moeder op om te vertellen dat zij op sterven ligt. Nooit eerder kreeg ik zo’n telefoontje. Het ontroert me dat hij, wetende van haar aanstaande afscheid, ook aan mij denkt. Hij nodigt me uit om afscheid van haar te nemen en om bij het naderende laatste afscheid te zijn. “Het is een taaie” vertrouwt hij me toe. “Die laat zich niet zomaar kisten”.

Hij vertelt dat hij gezien heeft hoe ik de lach op het gezicht van zijn moeder toverde. Ook in het dossier las hij dat terug. We hebben elkaar slechts een keer vluchtig ontmoet in de gang. Hij zag later het fotolijstje met daarin een foto van zijn moeder Dinie en Bakkie in haar kamer staan. Ook kwam hij vaker losse foto’s tegen. In een kast in de kamer van zijn moeder vond hij een verfrommelde folder tegen en zo kwam hij aan mijn contactgegevens.

Als Dinie mij als Bakkie aan zag komen in de lange gang veerde ze altijd op. Vanaf november 2020 ontmoette we elkaar maandelijks. Haar lampje leek van binnen aan te gaan. Het bracht haar in beweging om dan met een hele grote glimlach naar me toe te lopen. Dan volgde altijd de omhelzing waarin ze dan riep “ Och, mien schat”. We hielden elkaar dan vast en klopten daarbij vaak zachtjes met onze handen op elkaars ruggen. Ik wachtte altijd af en liet Dinie het moment bepalen van het elkaar weer loslaten. Daarna liep Dinie, met oranje keycord om haar nek met de sleutel van haar kamer, altijd een uur met me mee. Ze kon mij wel delen met anderen en stond dan te wachten in de gang tot ik weer een kamer uit kwam wandelen. Dinie kreeg in mijn bijzijn altijd heerlijk veel praatjes. In haar eigen taal waar ik wel bij aan kon sluiten.

Ze was gek van alles wat ik maar op sleeptouw nam. Een wandelwagen met hond en pop, muziek instrumentjes en ballonnetjes.

Zoon Kenny heeft haar in haar laatste dagen bezocht. Mooi dat hij aangaf dat zij hem ook, al was ze ver weg, heeft kunnen waarnemen. Hij koos uiteindelijk voor een prachtige rouwkaart met een mooie foto van zijn moeder en veel gekleurde bloemen waar zij zo van hield. Op vrijdag 6 oktober afscheid van haar genomen. Ik ben daar niet bij geweest. Wel heb ik een duik genomen in mijn fotoarchief. Zoveel beelden van ons samen die maar een klein stukje kunnen vastleggen van de momenten van ons samenzijn. Ik heb al het foto en filmmateriaal inmiddels gedeeld. Kenny gaf aan hier heel blij mee te zijn.

Ik zal Dinie missen in die gang daar in Deventer. Wat blijft is het gevoel van dankbaarheid om zo toch bij dat laatste stukje leven te hebben mogen meewandelen.

Dag, mien schat!

Myra /miMakker Bakkie