De zakdoek

Uit een van de kamers van de verpleegafdeling klinkt een hevig gesnik. De deur van meneer Maat zijn kamer staat op een kier. miMakker Bakkie, die op de gang staat, luistert. Nieuwsgierig steekt ze haar neus om de hoek van de deur en ziet meneer Maat zitten. Ineengedoken zit hij in een hoekje op zijn stoel naast het raam. Hij heeft zijn handen voor zijn ogen en huilt hardop. Bakkie besluit naar binnen te gaan.

Terwijl ze hem langzaam benaderd spreekt ze hem wat troostende woorden toe die ze afwisselt met snikkende geluidjes. Zo probeert Bakkie zijn aandacht te vangen. Ze loopt in de richting van meneer zijn stoel en neemt plaats op de naastgelegen vensterbank. Wanneer Bakkie naast hem zit, kijkt meneer Maat op en ziet haar. Direct richt hij zich met zijn klaagzang naar haar. Hij snikt hartverscheurend. Hortend en stotend vertelt hij dat niemand hem kan helpen en dat hij zich geen raad weet. Dikke tranen biggelen over zijn wangen. Met een heftig gebaar veegt hij zijn tranen met een zakdoek weg.

Hij vertelt Bakkie dat zijn vrouw vandaag zelfs jarig is en dat hij niet eens bloemen voor haar heeft. Bakkie herhaalt rustig al zijn opmerkingen en door zijn verdriet te bevestigen wordt hij langzaam wat rustiger. Meneer lijkt ineens te beseffen hoe erbarmelijk hij klinkt en zegt: “Oh ik schaam me zo met mijn tranen, maar ik kan er gewoon niks aan doen.” Op dat moment zwaait de deur open en loopt zijn eigen vrouw de kamer binnen. Meneer Maat reageert opgelucht en kust haar uitbundig. Mevrouw Maat gaat, terwijl ze Bakkie vriendelijk toe knikt, weer snel over tot de orde van dag met het wegbergen van de schone was in de kast op de kamer. Meneer Maat richt zich in de tussentijd weer tot Bakkie en bedankt haar met een verrassend “ Bedankt, je was als een tweede moeder!”

Als ik, Myra, op deze ontmoeting terugkijk. Is dit er eentje van ‘Er even zijn voor de ander op het juiste moment.” De ander de ruimte geven voor de emoties die er mogen zijn. In dit geval ging meneer Maat na onze ontmoeting uiteindelijk weer rustig met zijn vrouw de afdeling af. Want inderdaad, er was iets te vieren en wel de verjaardag van zijn vrouw.

Myra

Dit blog is ook gepubliceerd op de facebook pagina van Stichting miMakkus op 19 november 2017. Met dank voor de eindredactie collega’s Neeltje Hazenoot en  Gerja Visscher