IM Ger van W.

Als miMakker bezoek je niet altijd frequent genoeg de locaties om alle ‘ins en outs’ mee te maken. Er komen nieuwe bewoners maar er vertrekken er ook naar een ander dimensie.

Omdat ik in een kleine vertraging van het overlijden van Mw van W. (Ger) hoorde en niet bij het afscheid van een dierbare bewoonster kon zijn voelde ik de behoefte via een briefje haar familie te condoleren. Als miMakker Bakkie mocht ik hun moeder en soms ook zij zelf bij leven ontmoeten. Dat was meestal wel een feestje.

Toen ik nog maar net bij de BiltseHof werkte als miMakker kwam ik Ger al tegen. Van onze eerste ontmoeting toen heb ik een filmpje van gemaakt die ik na toestemming van familie en organisatie mocht delen. Het gaat om deze video van 6 november 2018 https://youtu.be/duGsS6jhMQk

Zo kon iedereen meevoelen wat er gebeurd als soms die rode clownsneus verschijnt. Ger, de dame in beeld ook liefkozend Omaatje genoemd door de zorg, kreeg mij in beeld. Ze zag Bakkie buiten in de tuin rondscharrelen. Haar aandacht viel op Bakkie haar verschijning, op haar rode neus. Ze kon er, toen Bakkie haar in de selfiestand filmde, maar niet over uit hoe grappig ze dat vond.

En eigenlijk is dat altijd zo gebleven. Als ze Bakkie tegenkwam leek het altijd of we elkaar weer voor het eerst zagen. Ger reageerde altijd warm en puur. Zo was er altijd een warm contact vaak ook vergezeld door een knuffel van haar kant.

Toen ik een folder maakte voor mijn werk als miMakker mocht ik hiervoor een foto van Ger/Omaatje met mij als Bakkie gebruiken. Ze staat hierop met haar stralende lach vol in beeld. Haar hand houdt ze, met prachtige goud gelakte nagels, voor haar lachende mond. Een foto die ik nog steeds graag zie en mij ook nog steeds een lach brengt. Die foto kwam destijds ook in een grote A3 brochure terecht en op de website van Neus voor Contact.

In coronatijd, ook na haar ongelukkige val, in de periode dat we afstand tot elkaar moesten houden hielden we contact. Met de lach achter glas, onze handkussen, met zeepbellen over de heg. Niks was te dol! De laatste tijd was te merken dat de energie van Omaatje achteruit ging. Het hoefde van haar niet meer zo, liet ze op haar eigen manier wel merken. Ze was de negentig inmiddels al voorbij.

Fijn was te lezen op de kaart ‘Gelukkig is ze ingeslapen na een kort ziekbed’ maar missen gaan we haar zeker. Dat geldt ook voor de de mensen die haar de laatste jaren mochten vergezellen in haar laatste jaren. Ik voel me bevoorrecht haar ook een beetje te hebben leren kennen en dat ze me ook dichtbij liet komen. Dat blijft bijzonder in mijn werk maar ook als mens (dat staat niet los van elkaar) raakt me dat natuurlijk ook!

Op mijn condoleance ontving ik een fijne reactie terug.

“Hallo Myra, beste miMakker, Heel erg bedankt voor jouw brief naar aanleiding van het overlijden van mijn moeder en de vele lieve woorden en indrukken die jij daarin beschrijft. Het was ook altijd een feestje om jou bezig te zien met mijn moeder of andere bewoners. In gedachten van mijn/onze moeder hebben wij (de kinderen) er geen probleem mee als de voorraad folders gewoon worden opgebruikt.

Wellicht tot ziens, familie van W.”