Net uit de Kroeg
Bakkie loopt over de gang van de verpleegafdeling. Een verzorger vraagt aan Bakkie of ze bij mevrouw Stronks langs wil gaan. Zij is altijd zo dol op Bakkie, maar vandaag is mevrouw ziek en al de hele dag op haar kamer.
Bakkie wandelt naar de kamer van mevrouw Stronks en klopt aan. Geduldig wacht ze af wat er komen gaat. Er is wat geschuifel hoorbaar achter de deur. Bakkie wil zich kenbaar maken en stopt een puntje van een doek onder de deur door. Het duurt niet lang voordat er een flinke ruk aan gegeven wordt. Bakkie en mevrouw trekken nu beurtelings aan het stukje stof. Ineens vliegt de deur open en staat mevrouw Stronks, in pyjama en op pantoffels, oog in oog met Bakkie.
Pyjama
Een verbaasde Bakkie wordt enthousiast door mevrouw begroet. Met verwonderde blik kijkt Bakkie naar mevrouw en wijst stamelend naar haar pyjama, sloffen en warrige haardoos. Dit blijkt voldoende voor mevrouw Stronks om het gesprek met Bakkie aan te gaan. Mevrouw spreekt soms een tikje theatraal, maar vooral heel beschaafd. Nadat ze Bakkie heeft overtuigd niet meer besmettelijk te zijn, nodigt ze haar uit om binnen te komen. Mevrouw verplaatst wat kleding en maakt een stoel voor Bakkie vrij. Ze gaat ondertussen zelf weer op het randje van haar bed zitten en pakt vanaf haar nachtkastje een groot wijnglas bij de steel vast. Deze is gevuld met jus d’orange. Bakkie hoeft hier maar naar te kijken of mevrouw Stronks veert weer overeind en roept terwijl ze in een kast duikt: “Ik ga ook wat voor jou inschenken. “
Mevrouw kan echter niets vinden en is erg teleurgesteld. Bakkie zegt hierop: “Laat maar, ik kom toch net uit de kroeg.” Mevrouw reageert met een: “Maar joh, dan moet er juist iets bovenop!” en ze maakt hierbij een gebaar met beide handen om de uitgesproken woorden nog meer kracht bij te zetten. “Je moet juist kijken of het nog lekkerder kan.” Terwijl ze dit zegt beginnen haar ogen te glimmen en een bulderende lach breekt door. Ze duikt nogmaals in de kast en komt blij verrast terug met een verpakte koekreep die ze aan Bakkie geeft. Mevrouw helpt mee de koek uit de verpakking te halen en gaat weer op het randje van het bed zitten. Bakkie kijkt haar aan vanuit de stoel en zegt “Nou…eh”, waarbij ze de koekreep met één hand omhoog houdt. Mevrouw springt weer van het bed om met haar glas tegen Bakkie’s koekreep aan te toasten. Bakkie en mevrouw Stronks proesten het samen uit van het lachen.
De ontmoeting ontstond aanvankelijk zonder woorden. Mevrouw Stronks leek zich aangesproken te voelen door Bakkie haar verbaasde, afwachtende houding en kwam hier door in beweging. De taal kwam uiteindelijk ook heerlijk aan bod. Dat is dan samen genieten na een eenzame dag op een kamer alleen. En mevrouw leek zich gelijk een stuk beter te voelen.
Myra
Als miMakker Bakkie ontmoet ik mensen met dementie of een verstandelijke beperking. De ander kan mij dan toelaten in haar belevingswereld. Dat maakt steeds diepe indruk op mij. Lezen jullie mee? Om de privacy van de mensen die ik ontmoet te beschermen zijn namen veranderd. De ontmoetingen zijn echt.
Al mijn blogs staan op deze website en een aantal werden ook eerder gepubliceerd op de Facebookpagina van Stichting miMakkus ( met dank aan Neeltje Hazenoot en Gerja Visscher)