Wanneer Bakkie haar entree maakt, ziet ze een meneer aandachtig naar de aankondiging van het bezoek van miMakker Bakkie kijken. Bakkie gaat naast hem staan en kijkt ook naar dezelfde aankondiging. Meneer kijkt opzij en dan weer naar de foto van Bakkie. “Ben jij dat nou?“ vraagt hij. Bakkie knikt bevestigend. “Het is dezelfde neus, maar wel met een ander petje en kostuum”, zegt ze. “Je hebt daar een veel oudere kop”, antwoordt meneer.

Bakkie laat de opmerking binnen komen en wacht af. “Aha, misschien is dat wel omdat je er zo heerlijk bij lacht“ vervolgt hij. Bakkie vertrekt geen spier in haar gezicht en kijkt hem met een strak gezicht aan. Meneer kijkt haar aan, hij moet lachen om het strakke gezicht van Bakkie dat volledig in de plooi blijft. Samen blijven ze zo naast elkaar staan in de gang, aandachtig kijkend naar de aankondiging.

“Mijn vader ligt daar dood in zijn kamer”, zegt meneer plotseling terwijl hij naar een deur achter Bakkie wijst. “Ik wacht op de sleutel van zijn kamer”. Bakkie laat verbijsterd de boodschap even tot haar doordringen. Ze realiseert zich ineens dat ze hier in gesprek staat met de zoon van een overleden bewoner. Haar stilte wordt door meneer opgevuld met een heel verhaal over zijn beide ouders, meneer en mevrouw van Vleuten. Ze zijn hier beiden in korte tijd overleden. Bakkie hoort hoe ze allebei achteruit gingen, de vrede met het verlies en het aankomende definitieve afscheid. Er klinkt opluchting klinkt door in het verhaal van de zoon. Als uiteindelijk een verzorgster de sleutel komen brengen, scheiden de wegen van Bakkie en meneer na deze bijzondere ontmoeting.

Ik, Myra, was niet eerder op deze afdeling geweest en had deze meneer nog nooit ontmoet. Omdat je niet altijd kunt zien wie de bewoner is of het bezoek, levert dit soms bijzondere en onverwachte situaties op. Het zijn openhartige momenten waarbij Bakkie troost kan bieden door er gewoon even te zijn, tijd te maken voor de ander. Ook voor hen die op bezoek komen kan er contact zijn van hart tot hart. Dit was zo’n contact, met de zoon van meneer en mevrouw van Vleuten. En toen moest ik de bewoners nog ontmoeten.

Myra