Blog Ongewenst

De deur van de slaapkamer van mevrouw Zwaan staat altijd open. Vanuit de gang kun je haar ook overdag in bed zien liggen. Maar hoe uitnodigend de openstaande deur ook steeds is, iets in mevrouw haar manier van kijken en gezichtsuitdrukking weerhield miMakker Bakkie er van om naar binnen te gaan. Bakkie nam zich wel vaker voor om toch die drempel over te gaan en binnen te stappen. Ze zong staand in de deuropening haar mooiste lied, maakte betoverende geluiden of vroeg ronduit of ze binnen mocht komen. Maar zonder Bakkie aan te kijken, wist mevrouw haar duidelijk te maken dat een bezoek van Bakkie niet gewenst was. Bakkie respecteerde deze wens keer op keer en vervolgde haar weg.

Ook vandaag ligt mevrouw Zwaan op haar zij en kan ze vanuit haar positie in bed Bakkie zien staan in de deuropening. Mevrouw kijkt haar aan en vraagt spontaan wat ze komt doen. De onverwachtse reactie van mevrouw verbaasd Bakkie zeer, maar ze grijpt deze vraag gelijk aan om haar entree te maken. En direct komt Bakkie in actie. Voor de deur staat de kar van de huishoudelijke dienst. In een impuls graait Bakkie de ruitenwisser van de kar en maakt mevrouw kenbaar dat ze de boel eens lekker komt schoonmaken. Resoluut stapt ze de kamer binnen met de wisser paraat voor een flinke sopbeurt.

Aan de schoonmaak

Mevrouw Zwaan volgt de actie van Bakkie aandachtig en de schoonmaak brengt langzaam een gesprek op gang. De stofdoek die Bakkie bij zich heeft, geeft haar de gelegenheid de foto’s aan de muur al stofafnemend te bestuderen. Op een zwart-wit foto staat een jonge vrouw met krullend en kijkt haar recht aan. Wanneer Bakkie vraagt of mevrouw die mooie dame op de foto is, wordt er instemmend geknikt en ze vertelt: “Ik ging dan slapen met natte lapjes in het haar.” Waarop Bakkie antwoordt: “O ja,van die papillotten, je had dus melkboerenhondenhaar.” Mevrouw Zwaan moet erg lachen om deze uitspraak. Bakkie stoft nog wat in het rond, maar voor mevrouw Zwaan heeft de schoonmaak nu wel lang genoeg geduurd. Bakkie pakt dan ook haar spullen en neem afscheid met de woorden “ Tot de volgende schoonmaak.”

Wat een heerlijk, onverwachtse ontmoeting, door de impuls van de schoonmaak. Ik, Myra, had dit van te voeren niet kunnen bedenken. Maar ik heb nog nooit zo graag gepoetst.

Myra Steens

Dit blog verscheen ook op 8 december jl. op de Fb pagina van Stichting miMakkus.