Opgesodemieterd
Opgesodemieterd
Vanachter de mand met aardappels ziet mevrouw Joost dat miMakker Bakkie de huiskamer binnen komt lopen. “Wat zie jij er uit, ga je naar Carnaval?”, reageert ze direct met luide stem. Met het schilmesje nog in haar hand kijkt ze Bakkie daarbij indringend aan. Bakkie’s verschijning maakt duidelijk wat los. Terwijl mevrouw met gefronste wenkbrauwen wacht op antwoord, laat Bakkie haar woorden tot zich doordringen. Achter Bakkie staat een verzorgende, die kijkt inmiddels met verontruste blik naar het tafereel. Bakkie hoort haar zeggen: “Oh, als dat maar goed gaat!” Maar Bakkie blijft de rust zelve en stamelt zacht: “Ik ben Carnaval!”.
Als door een wesp gestoken ontsteekt mevrouw in een tirade van vloeken en roept: “Opgesodemieterd!”. Ze staat op, gooit de mand neer en verdwijnt boos naar de gang, Bakkie beduusd achterlatend. Bakkie schuift maar aan bij de tafel waar nog een andere dame zit en begint te spelen met de achtergebleven aardappelschillen. Even bijkomen van alle commotie. Al spelend met de aardappelschillen ontstaat er een waar schillenkunstwerk in de vorm van een hart op tafel.
Wanneer Bakkie wat bekomen is van de schrik, staat ze op en besluit op zoek te gaan naar andere bewoners. Op de gang ziet ze echter mevrouw Joost weer recht op haar afkomen. Met een ferme kreet duikt Bakkie achter de dichtstbijzijnde gordijnen en probeert zich zo onzichtbaar te maken. Vanachter het gordijn hoort Bakkie mevrouw zeggen: “Nou zo hoeft dat ook weer niet”. Bakkie houdt zich echter muisstil en mevrouw Joost loopt verder. Even later speurt Bakkie om een hoekje van het gordijn de gang af. Pffff…..mevrouw is weg.
Bakkie komt tevoorschijn en gaat de eerste de beste kamer in. In het bed ligt mevrouw Koen, ze is in diepe slaap. Bakkie kijkt de kamer rond, ze ziet allemaal foto’s en beelden van teckels. Mevrouw Koen is duidelijk een hondenliefhebster. Net als Bakkie haar eigen hond Woef uit haar tas pakt, staat ineens mevrouw Joost achter haar in de deuropening en ze zegt: “ Het is een lieve dame en wat een lief hondje”. Ze komt naast Bakkie staan. Samen kijken ze vertederd naar de slapende vrouw in bed. Mevrouw Joost haar stemming is volledig omgeslagen. Haar ogen kijken vriendelijk en haar stem klinkt zacht. Ze is nieuwsgierig de kamer binnen gekomen, duidelijk op zoek naar contact.
Bakkie volgt haar uiteindelijk weer de kamer uit maar geeft wel aan “daar verderop geen aardappels meer te gaan schillen“. Met een brede lach op het gezicht vertelt mevrouw dat ze de ‘schillenkunst’ wel heeft zien liggen. Ze nodigt Bakkie uit om met haar mee te gaan. De hond Woef mag voor op de rollator zitten. Ontspannen’ rollen’ ze samen de huiskamer binnen, waar het bereiden van de maaltijd inmiddels een heerlijke geur verspreidt. Als Bakkie even later afscheid neemt fluistert mevrouw Joost in haar oor: “Ik hou van jou!” Bakkie bloost er van en koestert de woorden in haar hart. “Ik ook van u mevrouw Joost!”
Myra
Dit blog verscheen ook op de Facebook van Stichting miMakkus