Bakkie laat zich langzaam op de grond zakken en gaat er half bij liggen, vlak voor Henk. Zo probeert ze in zijn gezichtsveld te komen. Ze kijkt hem aan, maar Henk staart nog steeds met lege blik voor zich uit. Hij heeft geen oog voor Bakkie. Bakkie neemt uiteindelijk een wat meer comfortabelere houding aan en gaat met haar rug tegen de armleuning van de bank bij Henk zitten. Zonder hem aan te kijken blijft ze op haar ukelele spelen. Ondertussen blijft zij heel alert op reacties van Henk. Bij de kleinste beweging van hem reageert ze direct met haar stem of via haar ukelele.
Wanneer Henk weer een kleine beweging maakt, besluit Bakkie op te staan en zich naast hem op de bank te wurmen. Omdat Henk in het midden van de bank zit, moet Bakkie wat kapriolen uithalen om naast hem te kunnen zitten. Uiteindelijk zakt ze, met de ukelele op schoot, tussen hem en de leuning in.

Plotseling komt Henk in beweging. Hij komt wat omhoog en gaat verzitten. Bakkie is verrast. Tijdens deze actie van Henk raken hun benen half in elkaar verstrengeld en de ukelele belandt op zijn schoot. Bakkie probeert vanuit deze nieuwe positie de snaren te bespelen. Maar ze plukt er meer aan dat dat ze speelt. Ze begint er een zelfverzonnen liedje bij te zingen en verweeft de naam van Henk in haar gezang. Weer verrast Henk haar wanneer hij ineens met één hand zijn vingers op de snaren plaatst. Het geluid van de ukelele verstomt, maar de trillingen zijn via de klankkast en de snaren nog voelbaar voor Henk. Bakkie ziet hoe hij stil deze trillingen ervaart en er van lijkt te genieten. Nu leunt Bakkie ontspannen achterover, legt één hand achter haar nek en met de andere plukt ze stevig aan de snaren. Zo laat ze merken dat ze er voor Henk is, zo lang hij het fijn vindt zal ze blijven. En wat Bakkie betreft mag dit gerust nog een poosje duren.

Myra

( Deze Blog verscheen eerder op de FB pagina van Stichting miMakkus op 12 maart 2017)