Blog Net een mens

In de gang van het verpleeghuis loopt meneer Lam doelbewust op miMakker Bakkie af. De lange man stopt vlak voor Bakkie en kijkt haar recht in de ogen. Hij plaatst zijn beide handen demonstratief in zijn zij. Bakkie blijft stil staan en wacht af wat er gaat gebeuren. Met grote ogen kijkt meneer haar aan en zegt plots vrolijk. “Zo, jij bent veranderd zeg! “

Bakkie laat zijn woorden tot haar doordringen terwijl meneer Lam, die nu wel heel dicht voor haar neus staat, haar nog steeds recht in de ogen kijkt. Het gezicht van Bakkie is en blijft één en al verbazing. Haar mond valt langzaam wijd open. Het ziet er heel onnozel uit. Meneer Lam maakt uiteindelijk zijn zin af “ Je bent net een mens!” Tegelijkertijd breekt een hele brede lach door op zijn gezicht voordat hij er lachend vandoor gaat. Bakkie laat de opmerking van meneer langzaam tot zich doordringen en dan verschijnt bij haar dezelfde brede lach.

Nawoord

Het is soms goed even af te wachten in de ontmoeting met mensen met dementie. De tijd nemen, laten zien en voelen dat je er bent. Daarmee geef je de ander de ruimte om te kunnen communiceren. Het laten zien wat het met je doet en dat delen met de ander, zowel verbaal en non verbaal, is daar onderdeel van. Dit noemen we incasseren.

Tijdens de opleiding tot miMakker hebben we dit geleerd. Voelen wat het met je doet en vanuit dat gevoel pas reageren. Zo geef je de ander de kans om te ervaren en zien wat het met je doet. En daardoor ontstaan vaak hele mooie reacties. Dat is een kwaliteit die niet aan komt waaien. Dat is hard werken en heel veel ervaring opdoen en dan nog sta je soms nog, zoals in bovenstaande ontmoeting, letterlijk en figuurlijk met je mond vol tanden.

Myra

Een dierbare herinnering.

Dit blog verscheen ook al eerder op de FB pagina van Stichting miMakkus.

met dank aan mijn collega’s Gerja en Gerja die de tekst nog even ” bekeken”