Dag lieve Riet

Veel bewoners die ik ontmoet en waar ik als Bakkie binnenkom herinneren mij , ondanks hun dementie, toch wel. Riet was altijd al die jaren blij om mij te zien en steeds opnieuw kon ze er niet over uit hoe mooi de kleuren waren die ik droeg in mijn kostuum. Zelf had ze vaak ook de voorliefde voor paars en ‘ons blauw/groen’. We hoorden zo echt bij elkaar. Ik stopt een selfie van ons in een fotrolijstje en die stond vervolgens op haar slaapkamer. Haar dochter Karen, die ik overigens nooit ontmoette,  schreef als reactie op mijn brief om hen te condoleren: “Heel erg bedankt voor je lieve brief over mijn moeder. Dat was een hele mooie en hartverwarmende verrassing. We weten dat ze altijd erg blij was met je komst, al was ze dat natuurlijk ook weer vergeten zodra je weg was, maar als we een foto lieten zien werd ze altijd weer heel enthousiast”.