De weg kwijt

Daar sta ik dan op begraafplaats Rusthof, helemaal alleen met een zware volle gieter. Een opkomend gevoel van paniek, tranen in mijn ogen. Ik wandel alle zanderige paden vanaf daar een stukje op om een plant op het graf van mijn vriendin Ida, die begin dit jaar overleed, water te geven. Ik kan haar graf, waar ik even daarvoor nog een heel poosje naast zat, niet meer terugvinden. Ik loop weer terug op weg maar het waterpunt om de gieter dan maar terug te brengen. Maar ook dat punt ben ik nu kwijt. Een reddende engel, in de gedaante van een vriendelijke oudere dame, vraagt me lief of ze me ergens mee kan helpen. Ik sta er ook wel bij alsof ik hulp kan gebruiken. Dat ik een graf niet meer kan vinden klinkt wel heel onnozel en daarom zeg ik haar het watertappunt niet meer te kunnen vinden. Ze loopt een stukje met me mee en wijst me op het punt. Ik zag het gewoon dus niet meer terwijl het erg in de buurt was.

Eerder gezeten op de grond nabij het graf van Ida zie ik twee paden verderop het gezin van Levi voorbij trekken. Ook zijn graf ga ik later een bezoek brengen. Dat is in dit geval ook vlakbij, dat weet ik en kan ik ook zien. Maar ook hier naartoe raak ik later de weg kwijt. Na een kleine zoektocht ben ik er toch gekomen. Het is vandaag de verjaardagsdatum van Levi die vorig jaar maart overleed. Een draaiorgel voor hem in de straat zoals al dat nog tot en met 2018 gebruikelijk was, klinkt niet meer. Op het graf van Levi achter de boomschijf met zijn naam zet ik het RupS, figuurtje die ik eerder in 2019 plaatste, weer even op zijn plek. Wij houden nog steeds veel van elkaar.

Ik laat de (on)rust nu achter me en fiets, op de fiets die gelukkig in een keer vond, weer huiswaarts.